De eerste thuiswedstrijd van het nieuwe seizoen – en de eerste op het eigen gravel voor gloednieuw Kickers Dames 1. De vroege ochtend nam gelukkig een mooi zonnetje mee naar Waalwijk – waar de traditionele kaasstengels achterwege bleven in afwachting van een heerlijke high tea na de wedstrijd.

Gelukkig was iedereen vastbesloten om niet alleen in de keuken maar ook op het veld het beste beentje voor te zetten. Zo zie je maar weer dat het aanrecht niet het enige recht is voor deze groep sterren.

Als een ware paparazzo stelde Marc Lambrechts van Marc-o-grafie zich al direct aan de startlijn op om de dames vast te leggen. Bewonder vooral de geconcentreerde gezichtjes en gespannen mondjes! Thanks Marc!

Zoals het de thuisploeg betaamt werd de wedstrijd tegen de Radboud Rangers in het veld begonnen. Pitcher Maartje vond het nog maar erg vroeg en ook korte stop Edelmira kon niet draaien op het arme banaantje dat ze als ontbijt geslacht had. Op het tandvlees maar met enkele mooie pitches en een paar goede acties werd ondanks een aantal slordigheidjes de eerste slagbeurt voor Radboud met drie puntjes tegen gestopt. Een beetje meer door de knietjes voor die fieldballen is ook wel veel gevraagd op de vroege ochtend!

Hierna lieten de Kickers echter zien hoe ver teamspirit je kan brengen – want na een peptalk van Maartje en Hans werd begonnen aan een slagbeurt die de boeken in mag als een episch gebeuren. Daar waar Leonie en Mieke begonnen met heerlijke honkslagen werden die dames vervolgens direct binnengebracht door slagkanon Edelmira. Een homerun waar ze in de hoofdklasse nog een puntje aan konden zuigen bracht de eerste drie punten binnen. Toen ook Iris daarna de bal het veld in ramde alsof het niets was begonnen de knietjes in het veld vast al te knikken.

In die eerste slagbeurt vielen direct maar liefst 9 punten en kwam de slagploeg welhaast dubbel aan bod. Prachtig! Die geweldige slagbeurten bleven ook in de rest van de wedstrijd een genot voor de toeschouwers – want ook na de wissel van Radboud naar een sterke en snelle pitcher bleven de honken goed bezet.

Daar waar het aan slag als een tierelier ging, was het in het veld toch iets harder werken. De Radboud Rangers namen enkele sterke slagvrouwen mee die ballen strak en ver het veld in werkten. Een bal die op een goede dag een homerun had kunnen zijn belandde echter pal in de handschoen van een keisterk gelopen Jane, en ook Edelmira wist de handschoen een aantal keren op precies de goede plek te krijgen.

Toch wist pitcher Maartje de schade ver te beperken en het leven voor Dion, Mieke, Marloes en Jane achterin te vergemakkelijken door keimooie strikes te blijven gooien, waar de Nijmeegse dames de knuppel niet volledig tegen konden krijgen. En de dappere dodo’s die probeerden toch een honk te stelen hadden een zware dobber aan Maxime die op het eerste honk stond te vlammen.

De winst voor best geplaatste handschoen ging echter naar yours truly (Zoë-Amber). Een linedrive zo hard dat hij Hans bijna tot waanzin, en Marco al bijna naar de telefoon dreef om de ambulance te bellen omdat hij recht naar mijn gezicht vloog. Gelukkig wist ik niet alleen mijn gezicht uit de vuurlinie te brengen maar ook de handschoen nog omhoog. En tot eenieders verblazing bleef daar de bal in steken en werd een prachtige derde 0 behaald.Waanzin!

Helaas kan het niet allemaal goed blijven aan en viel na een praktisch frontale botsing en gevecht om een prachtige hoge bal, dat gele rotding bij Kimberley en Edelmira op de grond. Zonde! Gelukkig maakte Kimberley dat direct goed met een perfecte fieldbal en brandactie naar het tweede honk. Zo werd er geknokt naar de vijfde inning – waar met een score van 21-10 vervolgens de wedstrijd tot een einde werd gebracht.

Ook voor de spelers was het overigens genieten geblazen – want niet alleen werd de dugout bemand door de enthousiaste reserves EN aanhang (ontzettend zonde dat de wedstrijd abrupt eindigde voor Jikke kon laten zien wat ze kan!), ook de vers-geverfde tribune zat goed vol. En er is niets zo leuk als spelen voor een publiek! Toppers!

De conclusie is dat hier inmiddels een team staat met slagpower waar de oude garde bang van mag worden, teamspirit for days en passie die eraf spat. En dat gaat de rest van de competitie alleen maar mooier worden!

(Mits we ons niet ZO vol stoppen met de heerlijke nutella-croissantjes van Desiree, of de kersenflappen van Wendy dat we niet meer kunnen lopen! Schijnt volgens trainer Marco toch al een dingetje te zijn, te horen aan een quote van vandaag: “Wat is dat toch met die benen van jullie? Ik dacht dat jullie het sterkte geslacht waren. Dat wordt squatten denk ik…” )