Dit betekende wel dat er wat meer van de brandende zonnestraaltjes gevangen moesten worden dan normaliter op de vroege ochtend het geval zou zijn geweest, maar ondanks de plakkende shirts en zweetdruppels werd er een mooie pot softbal gespeeld.

 

De dames startten, traditiegetrouw, als thuisploeg in het veld, waar Maxime na een lange vakantie haar arm weer kon opwarmen. De Limburgse ploeg had ontzettend veel moeite met de inmiddels beroemde slowballs van Maxime, waarbij de bal rustig aan komt zeilen om opeens hard over die plaat te trekken. Precies in de handschoen van catcher Dagmar die als een ware muur achter de slagvrouwen elke bal wist te blokkeren. Het duurde praktisch drie inningen voordat een bal haar wist te ontsnappen, want of ze nou hoog, laag of zijdelings langs probeerden te komen, alles eindigde in die handschoen.
En als we Dagmar mogen geloven hebben, ondanks het niet aan willen trekken van het overshirt, de Calvin Kleins scheidsrechter Paul Brink behoed voor te veel bouwvakkersuitzichten.

Aan slag was het voor de Maastrichtse ploeg niet veel soeps de eerste twee inningen, maar vielen er toch enkele punten door gratis verkregen vier wijd honken. De ballen die WEL het veld inkwamen werden namelijk veelal goed verwerkt. Pitcher Anke die de halve tweede en derde inning verzorgde liet op het eerste honk zien hoe vangballen ook alweer hoorden.

Tweede handje erbij, en uitmaken die handel. En met strikeouts op de plaat maakte ze het Maastricht op alle fronten moeilijk.

In de latere inningen wisten de Maastrichtenaren echter steeds beter de knuppel tegen de bal te krijgen. Hierdoor stonden de dames vaker tegen volle honken te vechten. Dit leidde tot mooie tikacties (waarbij Edelmira als de ware Speedy die ze is een doorschietende bal wist te grijpen en op tijd bij drie te krijgen voor de aanstormende tegenstander (die in een waardige bodycheck een dappere poging kreeg Zoë omver te krijgen – die natuurlijk geen krimp gaf). Helaas schoten meer van de plotseling geslagen linedrives langs datzelfde derde honk, waar een backhand toch te lastig bleek voor Zoë (die hem nu kan gaan trainen op ALLE toekomstige trainingen).

Het buitenveld stond niet alleen achter het derde honk steeds precies waar ze moesten staan. Rebecca, Jane en Marloes begonnen de wedstrijd en lieten zien hoe je een honk hoort te dekken. Elke bal die het binnenveld wist te ontsnappen kwam direct weer terug naar binnen, waardoor veel schade voorkomen werd. Zo kwam een strakke bal via relay Leonie zo snel terug het spel in dat een speelster die van drie naar thuis wilde werd verrast, en getikt kon worden door een snelle Dagmar.

Aan slag waren de resultaten wisselend. Er werd goed geslagen op de pitcher van Maastricht, maar de klappers belandden dusdanig vaak op de poppetjes dat dat leidde tot frustraties bij de dames. Hoe kan dat ook anders, wanneer je drie keer een prachtige bal slaat (hé Leonie!) die dan toch precies bij een van de tegenstanders eindigt. Dan kun je nog zo hard sprinten, maar is dat eerste honk net niet haalbaar.

De vele vangballen aan Maastrichtse kant voorkwamen veel punten voor de Kickers, waardoor de score steevast op achterstand bleef steken. Toch wisten meerdere dames prachtig binnen te komen, waaronder Rebecca die met een linedrive langs het derde honk zorgde voor het enige punt in de legendarisch moeilijke derde inning.

De wedstrijd eindigde (helaas) op de meest spectaculaire manier. Voor Maastricht that is. De stand was 10-14 in de laatste (vierde) inning. Alle honken stonden vol met Kickers Dames die op volle sprint binnen wilden komen en praktisch stonden te steigeren.

De pitcher gooide een prachtige bal en de slagvrouw (yours truly) haalt uit voor een prachtige bal die mijlenver het outfield inzeilde. Het scoreblok toont wel aan dat vervolgens het onverwachte gebeurde, want daar waar al een homerun genoteerd werd, eindigde de wedstrijd in een vangbal. De centerfielder had ergens magische wieltjes vandaan gehaald en wist op tijd bij de bal te komen om zo een grandslam te voorkomen die de stand gelijk had kunnen trekken. En terwijl Zoë instortte op het veld konden de Maastrichtse dames hun overwinning vieren.

Genoeg leerpunten voor de komende trainingen, maar een mooie en gezellige pot waarbij er voor beide kanten veel kansen waren. Een score van 10-14 was niet waarop was gehoopt, maar maakt de dames des te gretiger om de volgende wedstrijden wel winnend af te sluiten.