Een wekker die rinkelt om 7 uur op een zondag. Welke sadist verzint zoiets?
De planners van het wedstrijdschema voor de poule van de Kickers Dames waarschijnlijk. Een wedstrijd om 11 uur in Maastricht is immers prima te doen wanneer je anderhalf uur moet rijden en ook nog graag een warming up wilt doen. Dus stonden om 8 uur enkele zombies en enkele stuiterballen op de parkeerplaats in Waalwijk. Ultimate Kaos konden met hun prachtnummer Casanova helaas niet coach Marco (wie doet er dan ook een midzomerloop in de nacht voor zo’n geweldige wedstrijd) en ultimate zombie Wendy uit hun coma doen ontwaken. Gelukkig was er nog een autorit over om wakker te worden.
Aangespoord door een opgeblazen bas en keihard blèrende nummers wist de auto met Maxime, Marco, Zoë-Amber en Marc het eerste aan te komen in Maastricht. Aldaar genoeg fitnessapparatuur en zelfs een WIPWAP om de hypere dodo’s te vermaken. I’m an Albatraoz ontlokte zelfs een waar dansfestijn (en vele bevreemde blikken) op het parkeerterrein.
Deze vers gevonden energie kon direct daarna gebruikt worden om het plaggenveld van Maastricht te betreden voor een warming up. De zompige ondergrond, ‘Het is hier net een moeras!’ aldus Jane, nodigde niet direct uit tot intensief rennen (of fielden, aangezien elke bal compleet dood viel). Een beetje afgeraffeld, maar niet minder warm kon om 11 uur stipt dan ook begonnen worden met de titanenstrijd die de wedstrijd tegen Maastricht zou worden.
De eerste inning deed meteen het juichgevoel bij de Kickers hoog oplopen. Een prachtige uitgebrande speler op twee door Leonie, gevolgd door nog twee dames die dankzij Leonie niet eens één wisten te bereiken, zorgden ervoor dat Maastricht zonder punten het veld konden opzoeken. Helaas herpakte dit team zich direct, en deden ze direct hetzelfde kunstje terug. Ook zonder punten konden de Kickers de eerste inning afsluiten.
Hierna beten de beide teams zich echt vast in de wedstrijd. Er zijn acties gemaakt waar een professioneel team nog een puntje aan kan zuigen. Neme bijvoorbeeld Edelmira die in een sprint op twee weet uit te komen, om de gelanceerde kanonskogel van catcher Dagmar te ontvangen en direct de speelster van Maastricht uit te tikken die dacht een honk te spelen.
Zo’n zelfde prachtactie ontstond in een perfect volgens plan uitgevoerde 1-3 actie. Pitcher Maartje knalde een strakke aangooi op Zoë-Amber, die zorgde ervoor dat de loopster op het derde honk , zelfs met headfirst, niet op tijd veilig terug wist te komen. Iedereen werd dan ook constant scherp gehouden door Dagmar die als catcher helemaal in haar element was. Lopers stonden bangetjes op de honken, wetend dat een bal elk moment hun steel-pogingen kon ondermijnen.
Na een aantal prachtige slagballen en slagvrouwen bij Maastricht die niet wisten hoe ze moesten slaan op de ballen van Maxime, kwam in de derde inning Maartje op de plaat. Die knalde er, zelfs met de frustratie over rare calls en vreemde situaties, zoveel slagballen uit dat de dames van Maastricht vast lamme armen hebben gehad.
Ondertussen was Maxime doorgeschoven naar het eerste honk, waar ze een denderende wedstrijd speelde met een constante regen van ballen die na snelle verwerking daar aankwamen. Zo wist Zoë-Amber een field-actie te verpesten, maar snel genoeg te corrigeren om met een keiharde aangooi alsnog op tijd het eerste honk te bereiken.
Het outfield had genoeg te doen ook deze wedstrijd. Speelster Jikke liet zien hoe vermoeiend het kan zijn, want na elke bal stond ze klaar om te zorgen dat Maxime op het eerste honk een bal veilig kon laten. Toch sloeg die vermoeidheid niet verder toe, want aan slag wist ze met die knuppel zo hard contact te maken dat de korte stop er nu nog nachtmerries van heeft. Wat een tik!
Ook Wendy en Marloes moesten achterin flink wat ballen verwerken. Zoveel zelfs dat Wendy bij het stelen van een honk zich blesseerde (beterschap chick!) en vervangen werd door Jane. Die stond met haar lange benen steeds precies waar ze moest staan. Zo voorkwam ze een doorschietende bal op twee door perfect achter te dekken, en bracht ze enkele knallers direct terug naar binnen.
Aan slag was het feest. De beide pitchers van Maastricht waren goed te raken, getuige de vier uit vier score van Marloes (BAM, boost voor dat slaggemiddelde, top gedaan!) en enkele keiharde tikken van Edelmira en Zoë, die zelfs maar liefst drie keer door haar slag op het tweede honk wist te komen. (Zelfs toen Jane haar beval te blijven staan, en ze doodleuk toch doorrende nadat de dug-out het hier roerend mee oneens was)
Toch waren wat slordige acties her en der, en vooral hoog oplopende gemoederen (toch weer een nadeel aan dat vervelende truukje van vrouwen die hun cyclussen afstemmen) de boosdoener in het laten binnenlopen van een flink aantal dames aan de Maastrichtse kant.
Toch wist in de allerlaatste slagbeurt een achterstand van 5 punten door keihard werken nog ingelopen te worden. Helaas kon het winnende punt net niet op tijd binnenkomen na een strakke actie bij de tegenstander. Met de kiezen op elkaar gingen de Kickers voor de laatste keer het veld in.
Doel? GEEN PUNT LATEN BINNENKOMEN!
En dat doel werd glorieus behaald. Een prachtige actie van Maartje naar Maxime brandde de eerste speler uit op het eerste honk. Daarna volgde ook de tweede slagvrouw direct zonder 1 te bereiken en sneuvelde de speelster waar Maartje al de hele wedstrijd al tegenop zag spectaculair als allerlaatste. En Hoe!
Een verdiend einde (17-17) voor een pittige wedstrijd waarin de twee teams nek aan nek gingen en echt aan elkaar gewaagd waren. Gezellige klets tussendoor en het onderling plagen zorgden ervoor dat de sfeer tussen de teams goed was en bleef, ook ondanks enkele situaties waarbij spelregels of calls onduidelijk waren. Maastricht mag snel op bezoek komen, dan zullen we ze eens laten zien wat thuisbasis-voordeel betekent!
kickers-waalwijk.nl 