Na een aantal weken zomerstop was het weer ouderwets tijd voor een wedstrijd. In Waalwijk werden de spullen opgehaald door Zoë en wie had gedacht dat Italianen zo van softbal zouden houden. De catchertas en de knuppeltas paste precies in die oh-zo-stijlvolle rode Fiat 500!

( In stijl naar Oss!)

Met de ballenton naast Rebecca op de achterbank waren we ready to go. En zoals Zoë al voorspelde waren we ook als eerste aanwezig. Genoeg tijd om de dug-out eens goed te bestuderen, de strakke lijnen van de Cardinals te bewonderen en te discussiëren over de Olympische hockey prestaties. En Rebecca heeft na jaren hockey ook een goed onderbouwde mening. Snel daarna kwamen de Tilburgse auto’s ook aan en waren we compleet. Jane voelde zich al meteen thuis in Oss omdat ze dacht dat ze daar al geweest was. Ze was echter in de war met een plaats iets verderop waar de Radboud Rangers spelen. Dagmar kreeg nog te horen dat ze haar auto open had laten staan ( OEPS!) en moeder Maartje met ‘haar volwassen kinderen’ (iedereen wil Maartje als moeder!) had een bolderkar vol lekkers meegenomen. Het was onderhand eens tijd voor de warming up aangezien de Cardinals toen al bezig waren met inslaan.

Maartje de yell specialist nam het over van afwezige Maxime en schreeuwde (hees) onze yell eruit. En ook al had Jane een leuke variant met ‘kiss’ bleef het bij de traditionele ‘let’s gooooooo’. Maria van de Cardinals stond op het eerste honk waardoor er nu een pitcher stond die we niet kenden. Een beetje opgelucht dat we niet op ‘pitcherkanon Maria’ hoefden te slaan begon de wedstrijd. De schrijfster stond dit keer wat verder van de plaat maar dat mocht niet baten want die allereerste bal kwam meteen op de derrière. Of zoals Maria op 1 tegen me zei ‘nou de billen zijn nu wel warm’. De eerste drie inningen aan slag waren puntloos en alleen Dagmar wist in de tweede inning nog op het honk te komen en daarna te stelen naar het derde honk. Good job coach!

In het veld was er genoeg te beleven en hebben meerdere speelsters op andere posities ervaring op kunnen doen. Marloes was blij dat ze in het infield stond maar helaas vlogen de meeste ballen hoog over haar heen. Maar ze had genoeg te doen op 3. Ze hield de loopsters op 3 scherp in de gaten en liet ze niet stelen. In het outfield was het (zoals verwacht) hard werken. Vooral Zoë was een ballenmagneet ( nee niet zo’n magneet!) en zoog die ballen achter het linker outfield naar haar toe. Toen ze daarna verplaatst werd naar het midfield kwamen opeens alle ballen daar en hetzelfde gebeurde toen ze naar het rechtsveld ging. De aantrekkingskracht was zelfs zo groot dat een Cardinals dame, die aan het ingooien was, een bal vlakbij haar (per ongeluk) gooide. Edelmira had het uitermate naar haar zin in het midfield waar, na Zoë, de meeste ballen kwamen. Met prachtige strakke aangooien belandden die ballen perfect bij een infielder waardoor de schade nog redelijk beperkt bleef en er meerdere homeruns voorkomen konden worden. Ook Jane rende die lange benen onder haar lijf vandaan en kreeg de ballen snel naar het infield. Al dat rennen was hard nodig want de punten vlogen ons om de oren. Des te dapper waren de pitchers Anke en Maartje die gewoon door bleven gooien en geen angst hadden van de goede slagvrouwen. Petje af dames!

( Infield foto van Rebecca. Thanks!)

Met een *proest* aantal puntjes achterstand begonnen we de 4e inning aan slag. En hoe! Miss Edelmira sloeg een prachtige homerun! Ze had zelfs nog voldoende tijd om op 3 te stoppen en naar de bal te kijken. In stijl het eerste puntje binnen! Dit was net de push die we nodig hadden en de andere dames kregen ook de spirit! Maartje en Dagmar kwamen na mooie honkslagen en wat stelen ook binnen en opeens hadden we 3 punten. De inning werd alleen maar mooier toen Zoë in één keer op het derde honk terecht kwam. BAM! Helaas was Kimberly wat minder gelukkig aan slag maar was ze in het veld lekker fel en zat ze de stelende speelsters dicht op de huid. Verder kwamen in de 4e inning Marloes,Leonie en Wendy nog over de thuisplaat, wat de teller bracht op 7 punten. Top dat je er was, Wendy! De Cardinals hadden toen trouwens al iets meer dan 7 punten…

In de 5e inning kwamen we nog wel aan slag maar niet meer in het veld. De Cardinals besloten om de wedstrijd af te sluiten. Ze stonden namelijk al vrij snel met meer dan 10 punten verschil voor en hebben dus de wedstrijd voor het plezier langer laten duren. Dank daarvoor! En dank ook aan de zeer kundige en ‘knuppel bestendige’( I’m SORRY!) scheidsrechter. Die voor de wedstrijd aangaf hoe hij het slaggebied beoordeelde en ook instemde om de wedstrijd langer door te laten gaan.

We sluiten dus af met:

“DAMES BEDANKT!”